Skip to content

Kor går vegen?

I dag køyrde me heile dagen, ca. 800 km, og stoppa berre kort på ein kafé i Oslo. Oslo er hovudstaden i Norge og kan samanliknast i størrelse med Bratislava, hovudstaden i Slovakia. Vegen frå Bergen, Norges nest største by, til Oslo er ca. 500 km lang og det tar omtrent 8 timar å køyra. Me må koma oss til Stockholm i kveld slik at me får tid til å sjå byen i morgon og ta ferje til Finland om kvelden.

Kva er planen vår?

Kva er eigentleg planen vår for dei komande månadene? La oss ta ein titt på ruta me har sett.

 

Etter å ha tatt den kortaste ruta gjennom Norge, Sverige og Finland, når me den russiske grensa, og derifrå er det berre eit kort stykke til St. Petersburg. Hovudstaden Moskva, den største byen i Europa, er også eit mål på turen. Neste punkt på planen er Den gylne ringen i Russland med monumenta på Unesco-lista, som Nizjnij Novgorod, og me ville også sjå Volgograd. Der føregjekk eit av dei avgjerande slaga i andre verdskrig, og sidan Geir er ein stor fan av vatn og elvar, ville me sjå Volga-Don-kanalen rett utanfor byen. Frå Volgograd, som ligg eit lite stykke frå Det kaspiske hav sør i Russland, skulle me køyra nordover igjen mot Saratov, Kazan, Perm og Jekaterinburg. Her skil Uralfjella Europa frå Asia. Frå Ural til Stillehavet strekkjer Sibir seg, eit stort område som er kjendt for å vera kaldt. Gjennom Omsk, Novosibirsk og Altajfjella ville me komme til den mongolske grensa, krysse Mongolia på tvers og reise inn i Russland igjen sør for Bajkalsjøen. Bajkalsjøen er den største, djupaste og eldste innsjøen i verda og inneheld 20% av alt ferskvatn på jordas overflate. Der ville me vera ein stund (fascinasjonen av vatn er igjen med i bilete). 🙂 I Det fjerne austen, spesielt mydlo byane Chita og Khabarovsk, venta den 2 100 kilometer lange Amur-traséen. Denne vegen vart symbolsk opna av Putin i 2004, men fram til 2010 var ikkje delar av vegen asfaltert, og den mest problematiske delen var akkurat den mydlo Chita og Khabarovsk. Me får sjå kva tilstand den er i i 2011. I den siste fasen av turen vår frå Khabarovsk til Vladivostok inkluderte me også eit besøk til eit forskingssenter, der dei avlar den sibirske tigeren, det største kattedyret i verda og ein av dei mest trua arter på planeten.

Denne ruta frå Atlanteren til Stillehavet er ca. 12 000 km lang. Før Den transsibirske jernbanen vart bygd i 1916, var den raskaste vegen frå St. Petersburg til Vladivostok gjennom Europa, Atlanterhavet, Nord Amerika og Stillehavet. Vegen som knytte den europeiske delen av Russland med Sibir og Kina (men gjekk ikkje heilt til Vladivostok), også kalla Sibirvegen, Moskvavegen eller Den store vegen, vart ferdig bygd fyrst på midten av 1800-tallet. Den er også kjent som Teruta som vart brukt til å transportere den beste teen frå Kina til Europa. Det seiest at teen bevarte betre kvalitet i det kalde og turre klimaet i Mongolia og Sibir (smaken av te ville lide under transport langs den sørlege ruta gjennom Odessa, som imidlertid var billigare). Ruta som me har valt fylgde meir eller mindre Den transsibirske jernbanen og det finnes visst også europaveg E30 som begynner i Cork i Irland og sluttar i Omsk sør i Russland ved grensa til Kasakhstan.

Sidan Vladivostok var hovudmålet på turen vår, måtte me bestemme oss for kva me skulle gjera vidare. Me hadde ikkje so mange moglegheiter. Me kunne snu og køyra tilbake omtrent den same ruta. Me ville ikkje reise til Kina med bil, for der må ein ha guide med i bilen under heile opphaldet og det er visstnok ekstremt dyrt. Eit anna alternativ var å shippa bilen over Stillehavet. Me vurderte både Mellom- og Sør-Amerika, men den endelege avgjersla vart USA. Då me forlét Bergen hadde me ikkje ordna med shipping av bilen. Me antar at me klarer å organisere det i løpet av dei tre månadene før me når Vladivostok. Når me har sendt bilen med eit skip, vert me nøydde å «venta» ein stad, ettersom transport over Stillehavet tar omtrent ein månad. Me vil mest sannsynleg bruke ventetida til å reise i Kina, men me har ikkje tenkt over det endå. Etter ein månad vil me flytta oss til USA, der me hentar heimen vår og fortsette på tvers av USA frå vest til aust. Me har høyrt at rute 1 langs Stillehavskysten er veldig fin. Me veit at nasjonalparkar er vakre og me vil stoppe i kjende og mindre kjende byar. Me planla ikkje USA nærmare, der improviserte me verkjeleg.